Bjartir og glaðir dagar
lyfta nú sál og sinni uppúr
Covid þunganum og vetrar-
illviðrunum sem svo sannarlega
hafa sett mark sitt á skóginn;
skóginn sem griðastað drauma
hvar fulgar syngja vorinu ljóð
og við erum í takti við lífið.
Kjarnaskógur er gott dæmi.
Fuglar kvaka og vappa,
skógarþrestir, hrossagaukar,
lóur, tjaldar, allir í bland.
Tryggir heimkynnunum í
Norðrinu og sumir flogið
þúsundir kílómetra yfir höfin.
En skógurinn kemur hrakinn
undan vetri; áratugum saman
hefur ekki orðið slík eyðilegging
þar sem nú, eins og sjá má ef
stígurinn upp með Brunnánni
er genginn. Hamfarir og snjóþungi
hafa brotið niður bæði stór og
lítil tré liggjandi eins og hráviði
í slóðinni og út um allt. Hér mætti
sannarlega skapa störf hjálpfúsra
handa við tiltekt og hreinsun...
Og því skyldi heldur ekki gleyma
að margir eru hraktir eftir
veðurhamfarir liðins vetrar og
óvægna farsótt með öllu tilheyrandi.
Bjargir og samhugur þurfa að koma til
og þó fyrr hefði verið því ýmsir hópar
í samfélaginu hafa því miður lengi
verið skildir eftir og þola fyrir vikið
ekki enn frekari þrengingar.
Hugrinn leitar í annan skóg,
nú í skosku hálöndunum,
til heimkynna Skuggsjár þar,
í Balquhidder hvar presturinn
Robert Kirk þjónaði í áratugi
á 17. öld og safnaði frásögnum
af verum annarra heima. Einn
helsti faðir skoskra þjóðfræða.
Og hvar enska skáldið, William
Wordsworth, (1770-1850), orti
hugfanginn af skógardýrð og
kynngi skógardalsins fagra--
Balquhidder--, um mikilvægi
þess að eignast söng í hjarta.
Snortinn af ímynduðum tregasöng
Hálandastúlkunnar sem yrkir
jörðina og nefnir The Solitary Reaper.
Söng sem hreyfir við fjarlægum
löndum og höfum og fyllir hjörtun...
Um þær mundir var Iðnbyltingin
að setja mark sitt á líf fólks og
hversdagsins og umbylta öllu,
svo mjög að Wordswoth fylltist
sorg yfir mögulega glötuðum
tengslum við Náttúruna og visku
hennar, og þess að falla sjálf úr takti
eins og segir í ljóðinu The World is
too much with us:
The World is too much with us; late and soon;
Getting and spending, we lay waste our powers;-
Little we see in Nature that is ours;
we have given our hearts away, a sordid boon!
This Sea that bares her bosom to the moon;
The Winds that will be howling at all hours;
And are up-gathered now like sleeping flowers;
For this, for everything, we are out of tune;-
It moves us not.
-------------
Margir tala um aukið draumflæði í
því hléi sem orðið hefur á öllu
vegna covid sem sýnir hve svefn
og hvíld og að vera í kyrrð með sjálfum
sér, eykur aðgengi okkar að dýpri
sviðum vitundarinnar. Draumarnir
eru líka gjarnan áberandi skírir,
bæði táknrænir og augljósir.
Og það merkilega er að draumar af
sjálfri kórónunni, birta ekki beina mynd
af veirunni heldur koma fremur fram
sem draumar af ormum og pöddum
sem fólki finnst herja á sig líkt og
í kófi fyrir vitum þess og andliti svo
vitnað sé í nokkra svipaða slíka
drauma sem borist hafa. Talið er
að tákn yfir svo nýja reynslu sem
veiran er, birtist okkur enn í draumi
sem dýr sem við þekkjum betur til,
og að það taki langan tíma fyrir
undirvitundina eða hina sammannlegu
dulvitund að hætti Jung, að tileinka sér
og mynda nýjar myndir og tákn af
nýjum, áður óþekktum fyrirbærum.
Er Náttúran etv. að endurstilla sig
og þar með heim manna?
Vonum það besta með söng í
hjarta - og verum í takti!
#
| 
