Vatnajökulsþjóðgarður er

allt frá fornu fari útskorinn

af þjóðleiðum í allar áttir

og í honum mætast 

tengibrautir fjórðunganna.

Hann er miðja Íslands;

 þjóðbraut eða Highway.

Og það merkilega er að

þrátt fyrir erfiða yfirferð víða,

þá hafa landsmenn 

verið ótrúlega seigir að fara

þessar þjóðgötur og -leiðir

frá fyrstu öldum byggðar.

Það þarf sérstakt hugarfar:

 æðruleysi og slatta

af kæruleysi með

 dassi af fyrirhyggju

 ásamt von í hjarta og

trú á fyrirheit og drauma

til þess að bjóða slíkri

hávegaferð byrginn.

Eða eins og segir í

Higway söngtexta hljóm-

sveitarinnar Moody Blues:

Nothing is serious to me

I live for what will be (listen to me)

I can always be a dreamer

So trust your heart.

Eftir sumum hinna

fornu þjóðleiða

milli landshlutanna,

ferðuðust ferðalangarnir

Grímur og Bárður,

(sem Grímsvötn og

Bárðarbunga eru

nefnd eftir í Vatnajökli),

á vit drauma sinna,

ævintýra og vona.

Í ægifögrum og oft

á tíðum hrikalegum

þjóðgarðinum búa

 samkvæmt eldri sögnum

líka ýmsar verur og vættir;

dýr, steinar og jurtir,

að ógleymdu vatninu

eiga þar og sína sögu.

Það eru einmitt oft draumar

af dýrum, vatni og gróðri

sem segja okkur til um

hræringar og umbreytingar

í hinni skapandi náttúru.

Eftirfarandi draum

dreymdi einn aðstandenda

Skuggsjár nýverið.

En dreymandinn hafði

verið á ferð um Austur-

Vatnajökulssvæðið og Fjöllin

fimmtudaginn 14. ágúst;

rúmum sólarhring síðar

hófust jarðhræringar

í Vatnajökli sem enn

standa yfir og sér ekki

fyrir endann á.

 Veður var heiðskírt

og íðilfagurt á

fimmtudeginum

með einstaka 

útsýn til Snæfells,

Herðubreiðar og

Norðausturhluta

jökulsvæðisins.

Mögulega gæti

draumurinn tengst

yfirstandandi hræringum

í Vatnajökli og berg-

ganginum sem þar

hefur verið að myndast,

taka umbreytingum

og stækka, og landi

sem jafnframt færist til:

Aðfararnótt 20. ágúst sl.

dreymdi mig að ég væri

ásamt fleirum að reka

 mjög fallegar hvítar

lambær í stórum hópi.

Þær voru áberandi

hreinhvítar, vel haldnar

 og eins lömb þeirra.

Við rákum féð að

stórum úthöggnum

skála úr steini og þegar

hópurinn fór þar inn,

þá er mér litið betur

á fætur þeirra og

voru þær rauðar að sjá,

 ljósrauðar neðst.

Mér brá við þessa sýn 

og þegar inn kom fór  ég

að athuga með fæturnar

en bæði kindurnar og lömbin

voru hin rólegustu og virtist

 ekki kenna til undan þessu. 

Og blóðið var bara

kyrrt á fótunum,

lak ekki niður.

Þegar hér var komið,

fer ég að litast betur

um inni í skálanum.

Þar ofar og innar sé

ég þá hvar tveir stæltir

og áberandi stórir

gæðingar standa

og voru þeir

dökkgrámosóttir að lit.

Þarna inni er allt hljótt

og snyrtilegt og

svargrátt í hólf og gólf

í mikilli hvelfingu.

Hestarnir líta þá báðir

til hliðar og stendur þar

þá folald í svipuðum lit

en þó öllu ljósara.

Þegar ég tek að virða

folaldið fyrir mér er líkt

og það taki að vaxa

fyrir framan mig og

umbreytast í tryppi.

Og allt í einu sé ég að

stór hluti húðarinnar

sem snýr að mér hefur

rifnað af og hangir niður

og er ný að vaxa undir.

En tryppið virtist ekki

kenna sér neins meins;

var bara ánægt með

sig hjá foreldrunum.

Við það vaknaði

ég í forundran.

*