Tíminn hverfist
um sjálfan sig
á áramótum;
hjól hans færir
okkur æ nær
bæði upphafi
og endalokum.
En höfum við
gengið til góðs...?
Einhverjir mestu
þjóðflutningar
sögunnar eru hafnir.
Eðlileg og nauðsynleg
mannleg þrá að eiga
grið í viðsjárri veröld,
skjólshús, heimili.
Og skyldi engan undra
þessa flutninga nú.
Þjóðflutningar fyrri alda
kenna okkur margt,
eins og hrakningar
Indíána Norður Ameríku
frá heimkynnum sínum.
Dæmi þar um er þegar
Cherokee þjóðin var
flutt af löndum sínum
í Norður Karolínu
til auðnarlegri
landsvæða í Oklahoma.
Talandi um Indíána,
þá var tunglið þeim
mikilvægur vegvísir
í náttúruspeki og lífstrú.
Ekki síst var 13 tungla
ár talið ofurmagnað,
jafnvel ógnþrungið.
Nú er 13 tungla árið 2015
senn liðið í aldanna skaut.
Það hefur sannarlega
markað stór söguleg skil,
hvað snertir náttúru,
veðurham og heim manna.
Norðurkarólínski rithöfundurinn
Charles Frazier sem m.a.
skrifaði skáldsöguna
Cold Mountain og sem
kvikmynduð var 2006,
hefur ritað eftirminnilega
sögu af þessum flutningi
Cherokee Indíána um
miðja 19. öld. Hann nefnir
bókina Thirteen Moons.
Frazier styðst þar við
ævi fyrsta og eina
Indíánahöfðingjans
af hvítum ættum,
William Holland Thomas.
Í bókinni kallast hann
Will Cooper og er
sem ungur drengur
tekinn í fóstur af Bear,
höfðingja Cherokee Indíána.
Söguhetju verður tíðrætt
um tímann og lærdómana
af samvist sinni við Bear.
lærdómana um grið
fyrir alla, ekki bara suma,
undir skínandi festingunni.
Hvernig tíminn mótar
okkur í vöku og draumi.
Og hvernig Náttlandið-
Nightland, sækir
alla heim um síðir:
And, big or small,
whatever the season,
the moons had begun
to streak across
the graphite bowl of sky
at a harder pace
in the later years.
Alarming, really,
how all the wheels
of the world--
the days and nights,
the thirteen moons,
the four seasons,
and the great singular
round of the year itself--
begin spinning faster
and faster the closer
we get to the Nightland.
Munum að tíminn
er dýrmætur og
við ættum að nýta
hann vel í þágu alls
sem lifir og deyr og
hverfur að lokum
inn í Náttlandið.
*
|