Sólstöður á vetri
þennan sólarhring
á hrímuðu Fróni.

Tíminn lætur
ekki að sér hæða:
sólin hjólar
áfram sína rás
hvað sem á dynur
í veðri og mannheimi.

Og jólin--hin forna
sólstöðuhátíð--er
í nánd, sem tengir
okkur við léttleika
og tærleika
bernskudrauma
og æakuslóða.

Eins og kínverska
gullaldarskáldið Li Po
á 8. öld, kemst svo
vel að orði þegar
hann lýsir svefnrofum
á vetrarnóttu er hann
sér tunglskinsblett
á gólfi sem hrím
og hverfur á vit
bernskudrauma
og æskustöðva:


Er gólfið hrímað?
Ég rís upp við dogg,
lít út og sé bjartan mána,
halla mér aftur
og hverf í þorp bernskunnar.


*